اولویت بندی شاخص‌های رضایت‌مندی شهروندان از پارکها و فضاهای سبز شهری (نمونه موردی: شهر بوکان)

با افزایش جمعیت، توسعه و گسترش شهرنشینی، انسانها به تدریج از طبیعت دور شده و تراکم بیش ازحد جمعیت و ایجاد محیطهای انسان ساخت، نیازهای زیست محیطی، جسمی و روحی انسان را بیشتر بروز داده است. برای رفع این نیازها، انسان شهرنشین اقدام به ایجاد پارکها در داخل شهرها کرده است. هدف تحقیق حاضر اولویت بندی شاخص‌های رضایت‌مندی شهروندان از پارکها و فضاهای سبز شهری با استفاده از مدل topsis در پارکهای (محمدیه، ساحلی و ملت) شهر بوکان می‌باشد. روش انجام پژوهش به صورت توصیف. تحلیلی و پیمایشی است. قسمت اعظم اطلاعات به صورت تکمیل پرسشنامه بین مراجعان به پارک اخذ شده و در نهایت تجزیه و تحلیل نهایی برروی آن صورت گرفته است. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان می‌دهد که اکثر معیارها از حد ایده‌آل مثبت به یک اندازه فاصله دارند و فاصله آنها از 5/0 تا 6/0 می‌باشد. در رتبه‌بندی نهایی عنصر فضای سبز در رتبه اول رضایت‌مندی از عناصر پارکهای شهری قرار گرفته است. همچنین شاخص امنیت رتبه 14 را کسب کرده که کم اهمیت‌ترین عنصر می‌باشد. همچنین بین وضعیت شغلی و زمان استفاده از پارک رابطه معناداری وجود دارد. اما بین کارکرد پارکهای شهر و نوع جنیست رابطه معناداری وجود ندارد. بنابراین ایجاد حس مشترک برای نگهداری و توجه ویژه به پارک‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. چرا که در نهایت انسان‌های اجتماع هستند که از این فضاهای شهری استفاده می‌کنند.